Net terug van mijn tweede officiële survivalrun, wat was hij gaaaaf!!! Ik raak er niet over uitgepraat en had het geluk dat mijn broer op de fietsroute heel veel foto’s en filmpjes heeft gemaakt om te blijven nagenieten.
Met zoveel enthousiasme, leuk om mijn ervaring bij de SSRA In Almere met jullie te delen.
Na 7 jaar met ontzettend veel plezier te hebben geklommen in klimhallen, heb ik met moeite afscheid genomen. Toen nog dacht ik, ik heb sport nodig waarbij ik mijn kracht in mijn armen een beetje blijf behouden, zodat ik nog een beetje op niveau kan blijven.
Met een beetje googlen kom je tegenwoordig een heel eind, en zo ben ik op de website gekomen van de SSRA. En inmiddels ben ik met veel plezier nu 2 jaar lid.
De eerste lessen meegenomen door trainers, om de basistechnieken te leren.
Al gingen andere nieuwe leden soms wat sneller mee met de groep, het voelde voor mij wel veilig iets langer in de buurt van een trainer te blijven. Gelijk kreeg ik zo ook de kans vanaf de start meer te leren over technieken. Er zijn veel verschillende technieken hoe je dingen kunt oplossen en daaruit is het mooie dat je kunt pakken wat jou als persoon het beste past.
Zoals ik al eerder schreef kom ik uit de klimwereld, maar Survivalrun is toch echt een hele andere tak van klimmen. Wat vond ik het in eerste instantie spannend om op een balk op een paar meter hoogte enkel te zitten, had soms het gevoel dat er maar een zuchtje wind nodig was om mij er vanaf te blazen. Toch is dit nooit gebeurd en zo heb ik geleerd steeds meer zelfvertrouwen op te bouwen in wat ik kan. Het blijft leuk om je grenzen op te zoeken, maar ze daarnaast ook in de gaten te blijven houden en goed te luisteren naar je eigen lijf en koppie om zo ook de veiligheid voor jezelf te bewaren in de hindernissen.
Ik haal nog steeds vaak mijn rust in de obstakels. Dat lijkt in tegenstelling tot de meeste leden die weer even kunnen opladen/ontspannen in een stukje hardlopen.
Groot voordeel van de technieken, en je rust kunnen pakken tijdens het klimmen.
Maar dat lopen….. als anderen rustig lopen dan had ik het idee dat mijn ademhaling op tilt sloeg, terwijl ik toch bij lange na het tempo niet bijhield van de groep. Liever voor iemand anders een beetje inhouden dan de zwakste schakel zijn, “that’s me”. De rest van de trainingen met alle obstakels, vond ik zo geweldig dat het mij motiveerde om ermee door te gaan.
Toch maar een beetje doorzetten dan?!
…bleek averechts te werken, totdat er trainers waren die naast mij kwamen lopen achter de groep aan, die duidelijk aangaven dat het belangrijk is dat ik mezelf zou gaan concentreer op mijn eigen tempo, af en toe eens een stukje hardlopen in de training over te slaan, of in plaats van een groter stuk lopen, mijn eigen rondje op het veld te lopen. De druk ging er af en dat werkte.
Inmiddels kan ik redelijk mee met de groep, al is mijn tempo nog wel wat lager, de afstanden houd ik vol. En dat vind ik het mooie van trainers van de SSRA, ze hebben allemaal hun eigen kwaliteiten er wordt gezien op welke manier je het beste in jezelf naar boven kunt halen.
Inmiddels al een heel verhaal geschreven.
Ja, ben zo enthousiast, en daardoor eigenlijk nog lang niet uitgepraat…
Dus mocht je meer willen weten, zelf ook willen ervaren hoe een mooie unieke sport het is en te ervaren hoeveel lieve, meelevende, fanatieke en gemotiveerde mensen er meedoen die echt klaar staan voor elkaar en zorgen voor de gemoedelijke sfeer, dan daag ik je bij deze uit om ook een keer mee te doen op de zondagochtend.
